Ogólnie to czuję się na cmentarzu ambiwalentnie. Z jednej strony smutno, bo zlegli tu najbliżsi, z drugiej wesoło, że się samemu jeszcze nie leży pod lastrykową kołderką. Ale bardziej jednak smutno. Smutno, że to nie Powązki, tylko smętny i daleki Cmentarz Północny. Smutno, że wieczny kwaterunek rodzinny już wybrany i opomnikowany i nie jest to gustowny, kamienny anioł o wzruszającym acz bezpłciowym obliczu (tu w ogóle nie ma gustownych aniołów!). Smutno (a nawet panicznie) bo nie wiadomo czy ja się w ogóle tu zmieszczę z resztą rodziny. Może będę musiała w ostatniej godzinie żywota schudnąć i dać się następnie upchnąć na waleta jak mebel z Ikei w transporcie, nieco SPRASOWANA. I bardzo poproszę aby mię literki i daty wyskrobał inny pan kamieniarz, gdyż ostatni to chyba był nietrzeźwy i machnął od czapy w pół do italic.
No ale to są rozważania na potem. Tymczasem przespacerowałam się trochę po cmentarzu, popstrykałam, a goniło mnie zachodzące słońce (jak zwykle, jednakowoż tym razem nie wracałam w ciemnicy na czworakach po cudzych chryzantemach - sukces!).
A jak niebo stało się całkiem fioletowe to oglądałam sobie najorginalniejsze i największe na cmentarzu drzewo jemiolaste.
Zanim popastwimy się nad nagrobkami i popodziwiamy mini-ogródeczki przykwaterowe mały spacerek.
Człowiek się zastanawia do czego służy taka wanienka mianowicie, z odpływem i kranikiem? Do zataszczenia tu i umycia płyty nagrobnej?
Oraz co ma przedstawiać ten twór w funkcji łuku triumfalnego: złożone ręce nieboszczyka? całujące się kaczki?
Alternatywa kwaterunkowa czyli z bloku za życia do bloku po śmierci. Instant w proszku. Touche.
ps. Daję osiedle estetycznie niezamieszkałe jeszcze, gdyż wizualnie wzdęło mnie na ilość migających lampeczek, wiązanek i zniczy w tym obsadzonym już.
Tajemnicza arena z furteczką. Nie no, ale serio, albo mi ktoś wytłumaczy zamysł projektanta cmentarza albo przyjdę tu kiedyś z kucykiem.
Za to kosteczki naprowadzające do kwater (eee sześcienne monolity w funkcji gps-u?) bardzo gustowne. Jeśli o mnie chodzi to mogłabym mieć taką kwaterę z ogródeczkiem jak poniżej (minus ławeczka plus dwa mniejsze sześciany do siądnięcia. Ale megalitowe kamienie też zacne).
Drugie najfajniejsze drzewo na cmentarzu (również na pierwszym zdjęciu)
A teraz. NAGROBKI.
Zacznę od grobu rodzinnego który o mało co nie położył mnie do grobu.
Szybko dałam drapaka tam, gdzie gdzie prostota i niejakie poczucie humoru.
Samolot wlatujący w marmurowe turbulencje...hm. Nie było doprecyzowane, że tak sparafrazuję 'Czy leży z nami pilot?' zatem możemy równie dobrze uznać, że może hobbysta lub wielbiciel 'wniebowzięcia'.
Cudownie pusty, skromny nagrobek z wypłowiałymi figurkami i suszkiem.
Zdarzały się też kiksy i psikusy. Jak mniemam.
'Nie pytaj mnie o jutro, to za tysiąc lat', o telefon też nie.
Tymczasem w innym kontekście (domyślacie się jakim) jest to niepodlegający cynicznej krytyce gest bezradności rodziców.
Zło-to.
Gniazdko florystyczne.
No i mamy faworytkę, kubistycznie skromną, nieco bladą.
A najlepiej oczywiście skromnie acz w otoczeniu tuj-tui, zielonego parawanu albo tego czegoś czerwonego a wesołego. Tymczasem pamiętajmy (i ty drogi projektancie cmentarzy) że nie sadzimy lip obok grobów, gdyż je rozsadzą korzeniami. Chyba że to taki sprytny zamysł, żeby wykwaterować przed czasem (jakikolwiek on jest, lipa da radę)
Te drobne, czujne szczegóły, jak zabezpieczenia przed dziećmi ;)
Sąsiedzka niewspółmierność: sklep ze zniczami obok pustostanu obok kwiaciarni.
Na razie się zmęczyłam, więc dziwne, biedne groby i ogródeczki przykwaterowe (to jakaś nowa moda?) wystąpią w następnym odcinku raportu.
