Historia o tyleż upojna, co krótka: z bloku do ogródka!

sobota, 18 kwietnia 2015

Rośliny do urządzenia rabatek w cieniu (ściąga inspiracyjna)

1. Rośliny, które tolerują cień mają zróżnicowane wymagania w stosunku do wody i jakości gleby. Dlatego przed wyborem obsadzeń trzeba dokładnie zbadać, jakie cechy ma miejsce na naszą przyszłą rabatę. W suchych ogrodach na piaszczystych glebach miejsca wokół drzew (bo to ich korony bywają najczęstszym powodem zacienienia) to zwykle najtrudniejsze obszary do zagospodarowania – bo wilgoci jest tam niezwykle mało. Podobnie bywa przy ścianach budynków – gdzie dociera najmniej opadów. Znacznie łatwiej wybrać rośliny na zacienione, ale wilgotne stanowiska o próchnicznej glebie.

2. Jeśli na miejscach ubogich i suchych zdecydujemy się poprawić warunki glebowe i będziemy podlewać rabaty w czasie suszy, to możemy nieco złagodzić rygory przy wyborze roślin. W przeciwnym razie nie sadźmy tam cieniolubnych roślin lubiących żyzną glebę i wilgoć. Na suchych, piaszczystych działkach takie rośliny z pewnością nie przetrwają.

3. Pamiętajmy, że niektóre z polecanych do cienia roślin to prawdziwi mistrzowie przetrwania, a ich siłą jest zdolność do szybkiego rozrastania się. Jeśli posadzimy takie rośliny, to zapewnijmy im sporo miejsca do rozwoju i zadbajmy o inne, mniej ekspansywne byliny.

4. Również na rabatach w cieniu stosujmy złotą zasadę ogrodniczą sadzenia roślin w większych grupach – dzięki niej ogród nabierze charakteru.

Rabaty wilgotne, cieniste i półcieniste, najlepsze rośliny:

• Ciemiernik (Helleborus)  dekoracyjne rośliny o zimozielonych liściach, w zależności od gatunku kwitnące na biało, zielono i w odcieniach różu i czerwieni. (wada - wrażliwy na mrozy + ciemierniki są roślinami trującymi, zawierają trującą substancję - heleborynę, która po spożyciu wywołuje zatrucie)
• Funkie (Hosta) W zależności od potrzeb możemy wybrać niewielkie funkie dorastające do 20 cm wysokości, jak i ogrodowe olbrzymy wysokie na 60-80 cm, zajmujące miejsce o średnicy do 1,5 m. Umiejętnie skomponowane samodzielnie utworzą atrakcyjną, cienistą rabatę. W dobrych warunkach zakrywają liśćmi całą powierzchnię,  zmniejszając populację chwastów do minimum. Niestety chętnie zjadają je ślimaki.
• Języczka pomarańczowa (Ligularia dentata) i języczka Przewalskiego (Ligularia przewalskii) – obydwie kwitną na żółto, ale różni ich budowa kwiatów i liści. Dorodne byliny, dorastają do 1,5 m wysokości.
(na górze języczka pomarańczowa, na dole języczka Przewalskiego)
• Parzydło leśne (Aruncus sylvester) – ogromna bylina (do 2 m wysokości i tyleż średnicy), świetna do dużych, naturalistycznych ogrodów.
• Rodgersja (Rodgersia) – dorasta do 1m wysokości, posiada dekoracyjne (podobne do kasztanowca) liście i białe, pierzaste kwiaty. Wymaga żyznej, wilgotnej gleby.
• Serduszka okazała (Dicenta spectabilis) – różowe lub białe kwiaty w kształcie serduszek. W dobrych warunkach dorasta do 1m wysokości. Na suchszych stanowiskach jej liście zanikają w drugiej połowie lata.

• Tawułka (Astilbe) – rośliny o zróżnicowanym pokroju, w zależności od gatunku osiągają od 40 do 100 cm wysokości. Mają  pierzaste liście i kolorowe, wiechowate kwiaty. Tawułki mieszańcowe zakwitają w wielu odcieniach różu i czerwieni, a także na biało. Są odporne i długowieczne.
• Zawilec mieszańcowy (Anemone hybrida) Richard Ahrends – spora, ale delikatna bylina dorastająca do 100 cm wysokości. Rozkrzewia się i rozrasta dzięki podziemnym korzeniom. Zakwita późno, bo dopiero w sierpniu, na różowo. Wyhodowano także odmiany białe.

Rabaty suche, cieniste i półcieniste, najlepsze rośliny:
• Bergenia (Bergenia) – jej różowe kwiaty pojawiają się w maju, posiada zimozielone liście. Jest to długowieczna, wytrwała bylina, która będzie dobrze rosła także na słońcu – ale potrzebuje więcej wilgoci. Bergenia nie rozrasta się zbyt agresywnie, łatwo utrzymać ją na zaplanowanej powierzchni.
• Gajowiec żółty (Lamium galeobdolon)- posiada dekoracyjne, półzimozielone liście. Szybko rozpoczyna wegetację, zakwita na żółto. Bardzo szybko zadarnia obsadzone miejsca i z łatwością zdominuje inne, mniej ekspansywne byliny.
 Jasnota plamista (Lamium maculatum) – występuje w kilku odmianach uprawnych różniących się zabarwieniem liści. Wykształca drobne, białe kwiaty, jest niezwykle odporna na niekorzystne warunki, agresywnie zajmuje nowe powierzchnie rozprzestrzeniając się dzięki rozłogom. Świetnie rośnie także na słońcu. „Wpuszczona” na kwiatowe rabaty raczej zdominuje sąsiednie rośliny (dzika jasnota to uciążliwy chwast). W cieniu natomiast przetrwa tam, gdzie nic innego sobie nie poradzi.
 Kocimiętka Fassena (Nepeta faassenii) – posiada dekoracyjne szare liście i zebrane w długie kłosy drobne, niebieski kwiaty. Kwitnienie rozpoczyna w maju. Jeśli zetniemy przekwitłe kwiatostany, zakwitnie powtórnie. Jest bardzo odporna na suszę i niezbyt groźna dla sąsiedztwa – nie rozrasta się zbyt mocno. Wytwarza charakterystyczny, mocny zapach.
 Kokoryczka wielkokwiatowa (Polygonatum multiflorum) – w maju na długich łodygach rozwija ładne, dzwonkowate kwiaty. Dorasta do 60 cm wysokości i ładnie zadarnia obsadzone powierzchnie. Jej liście zanikają w drugiej części lata.
• Konwalia majowa (Conwalaria majalis) – choć preferuje gleby wilgotne, to zwykle do rozwoju wystarcza jej wody zgromadzonej w glebie przez okres zimy. Zakwita w maju, rozrasta się dzięki silnym kłączom.
• Przywrotnik ostroklapowy (Alchemilla molis) – dekoracyjny ze względu na ładny kształt liści i delikatne, jasnożółte kwiaty pojawiające się w maju. Roślina niezbyt agresywna.


And the winner is: tawułka i parzydło leśne.
Bo konwalię już mam.

Teksty via:
http://www.naogrodowej.pl/artykul,Cieniste_rabaty_cz__I,119
http://www.naogrodowej.pl/artykul,Cieniste_rabaty_cz__II,145

Zdjęcia z internetów (specjalnie nie wybierałam najokazalszych okazów, żeby pamiętać, że początki są trudne)
Resztę będę uzupełniać w celach zapamiętania.