Przyjemność cię nie ominie nad jeziorem w Olsztynie (dzikość kontra ludzkość)

...choć oczywiście nie będzie tak duża jak na Mazurach lub Kaszubach. No ale co jezioro to jezioro, a co akwen to możliwość wypluskania się. W wodzie oraz górnolotności słów.

Dzisiaj przypomnimy sobie urlop nad jeziorem w Olsztynie.

Jeziora w każdym rejonie kraju i zagranicy dzielą się na upstrzone komponentem ludzkim oraz zdziczale opustoszałe. Wolimy, rzecz jasna, zdziczałą opustoszałość, mając świadomość, że swoją obecnością zadajemy kłam temu pojęciu. Nikomu jednak nie bruździmy, a zwłaszcza przyrodzie, siedzimy cicho w chaszczach, patrzymy na tłuste, leniwie sunące ślimaki, zawieszone bez ruchu ważki i drobne zmarszczki na galaretowato litej powierzchni tafli. A są z nami angielscy poeci jezior.

"O, jakże błogi jest ten wiatr łagodny,

Który z zielonych pól, z chmur, z nieba wieje,

Twarz mą ogarnia. Zda się półświadomy

Radości, jaką przynosi. O, miły,

Wyczekiwany Gończe! Przyjacielu!

Więzień cię wita, z kamiennego miasta,

Z domu niewoli wreszcie wyzwolony,

Z lochu, gdzie długo więziły go mury.

Nareszcie wolny, rozpętany, mogę,

Gdzie zechcę, wybrać dla siebie mieszkanie.

Jaka mnie przyjmie gospoda? Schronienie

W jakiej dolinie znajdę? Jakie drzewa

Mój dom ocienią? Jaki strumień słodki

Do snu mnie szmerem ukołysze w zmierzchu?

Cała przede mną ziemia."

(William Wordsworth / Preludium)

" (...) Dokąd teraz pójdę

Drogą lub ścieżką, lub bezdrożnym polem?

Może gałązka lub inna drobina

Niesiona nurtem rzeki – szlak mi wskaże?

Dosyć, że jestem wolny! Przez miesiące

Mogę poświęcać się wybranym pracom,

Z dala od trudów morza żyć na brzegu.

Choć nie osiądę na roli, pić mogę

Wodę ze zdrojów, zbierać polne kwiaty

I rwać owoce świeże z drzew. O, więcej!

Jeśli mam sobie ufać, ta godzina

Dar mi przyniosła, co uświęca radość.

Bo zdało mi się – kiedy mnie owiało

To tchnienie z nieba – że odczułem w sobie

Odzew innego łagodnego tchnienia,

Oddechu życia (...)"
(William Wordsworth / Preludium)
 

Tymczasem zdrewniała, na wpół przykryta gruntową kołderką lafirynda bezwstydnie i niepoetycko rozkłada nogi nad wilgotną sadzawką! A przecież tu mogą przyjść dzieci! Zmieszani poeci skromnie spuszczają powieki, hm.

A teraz ścieżka prowadzi nas na tereny zasiedlone przez ludzką ciżbę, decybele i fałdy, komórki i lodowe rożki:

"Czterdzieści lat spędził on na plażach i basenach kąpielowych na miłych rozmowach, wśród letników i bogatych próżniaków. Gdzieś z boku lub na drugim planie tysięcy wakacyjnych zdjęć figuruje w trykocie kąpielowym wśród wesołych gromadek, ale nikt nie potrafiłby powiedzieć, jak się nazywał i dlaczego tam się znalazł. I nikt nie zauważył, gdy pewnego dnia znikł  z wakacyjnych fotografii."

(Patrick Modiano, „Ulica ciemnych sklepików”)

Niestety, brak już możliwości do oglądania mężczyzn w trykotach kąpielowych. Za to bogatych próżniaków jak zawsze dostatek. Wesołych gromadek, mimo niżu demograficznego, takoż wiele. 

Letnicy początku wieku. Oto znak czasów. Oto wyrok, który wydaje migawka.

"O, cóż ci jest, Rycerzu blady,

Dokąd cię błędne wiodą szlaki?

Na brzegach jezior żółkną trawy
I milkną ptaki.

(...)

Oto dlaczego tu się błąkam

I, blady, zwiedzam błędne szlaki,

Choć wokół jezior zżółkły trawy

I milczą ptaki."

(John Keats / La belle dame sans merci )

"Zdawałoby się, iż żadna go siła
Z miejsca nie ruszy, gdy wtem ktoś się zbliżył
I, ze czcią wielką schyliwszy się nad nim,
Przyjazną ręką łagodnie się dotknął
Jego barczystych, przepotężnych ramion"

(John Keats / Hyperion )

Sama nie wiem, jest coś zabawnego w tym, że widząc tego lichego mieszczanina, który zbryzgał okoliczności nadjeziornej przyrody wiązką kurew, rzuconych do telefonu, myślę o Hyperionie. Hmm.

Nie ma jak ukisić czerep w kasku, dla bezpieczeństwa rzecz jasna. Nie mniej widoki takich oryginalnych osobników jakoś mniej osmętniają mi lato, niż te zgliszcza z roznegliżowanych ciał i skołtunionych kocyków.

Wyobrażam sobie gigantyczną, kosmiczną zmiotkę, która robi tak:

"W piasku nadbrzeżnym ślady stóp szerokich,
Ale idące do tego li kresu,
Dokąd on dotarł, by spocząć i zasnąć."

(John Keats / Hyperion )

A teraz, jak każda szanująca się foka, założę kapoka i przejdziemy do ulubionej sekcji żeglarsko - rekreacyjnej. (Liryka idzie na chwilę do wucetu, za potrzebą (ale wróci ;))

Mielimy jeziorko turbiną roweru wodnego. A potem mieszamy jezioro płaską łyżką wiosła. Oraz nogą.

Woda zmienia kolor z przejrzystego brudnozielonego do skrzącego się promieniami słonecznymi szaroniebieskiego. 

Niebo spienia się chmurami i guanem samolotów.

 

 " (...) Z sercem lekkim,

Nie lękającym się takiej wolności,

Patrzę wokoło. Choćby przewodniczką
Była mi tylko ta wędrowna chmura,
Nie mogę zgubić drogi. Znów oddycham!"

(William Wordsworth / Preludium)

Ciężko się urlopuje człowiekowi, który nie może się zdecydować, czy woli li być lirykiem czy prześmiewcą, afirmatą czy malkontentem.

Więzień z asfaltowego miasta. 

Recydywa. 

Bywa.