Wkwiatowstąpienie czyli o polnych bukietach

Mama wpada do mnie z ciastkami cieniutkimi jak opłateczki.

- A co to za bałagan? Co to za chabazi kupa, zielska wymemłanego? - pyta zniesmaczona.

- A bo dziś Boskiej Zielnej, bukiecik robię - informuję ją niepokalanym głosem. - Gdyż cenię sobie tradycje ludowe - dodaję z przekąsem.

Matka się zacukuje na tę przedwczesną reprymendę.

- No tak, zapomniałam - mówi - że Zielnej. Oraz mówi: - Ja też chcę bukiecik!

- TO SE ZRÓB! - z satysfakcją wskazuję jej naręcza zielska.

Na stoliku leży nawłoć kanadyjska, krwawniki, kwitnące na fioletowo szałwie i mięty, jarzębiny, rokietta  zwaną rukolą, przymiona białe, witki chmielu i wionobluszczu, liście z sumaka i kilka sztuk rudbekii, które oparły się tajemniczej zarazie, pokrywającej rudbekiowy gatunek szarym nalotem (fuj).

I matka selekcjonuje chabazie i dobiera do bukiecika.

- Masz tu krwawnika - mówię.

- Nie chcę,  śmierdzi, z wyglądu okropny - wzdryga się matka.

- Bierz! - mówię. - Czy ty nie masz szacunku do tej religii w ogóle? Nie wypada nie mieć w bukieciku ziela o nazwie krwawnik. Krwaaaaw-nik - sylabizuję.

Oraz daję matce szałwię.

- Cóż to za okropieństwo? - pyta, bo faktycznie, szałwii w tym roku daleko do pokazowego wyglądu.

-Ważne, że pachnie, zakryj ją chmielem. 

Drobne kwiatki na chmielu wyglądają jak zdziczała, zielona gipsówka.

 Bukiecik boskiej mej matki prezentuje się następująco (dodatkowe punkty za dramatyczną scenografię!):

 Mój bukiecik, leniwie wylegujący się na leżaczku, wygląda tak:

- A teraz wrzucimy bukieciki na instagramy i zobaczymy która dostanie więcej lajków! - informuję matkę.
- Oooh, od kiedy mamy instagramy? - pyta matka z powątpiewaniem.
Po czym patrzymy na siebie wymownie.

Po namyśle stwierdzam, że matki bukiecik bije skromność mego bukietu dodatkiem tasiemki. Więc zatem bierę nożyczki w ząbki i wycinam dekoracyjnie większe listki. A związuje cienką nitką powoju.

Mam wrażenie, że (miejska) większość Polaków, która 15 sierpnia cieszy się z dnia wolnego, zwłaszcza na poniedziałek przypadającego, najwyraźniej nie wie o ziołowo-ekologicznym wymiarze tego święta. 

Czy my nie za mało aby mamy okazji, żeby chodzić po ulicach z naręczami kwiatów i ziół? 

Wielkanocne koszyki waniejące kiełbasą i jajem są oczywiście bardzo fajne, no ale... ;)

Przypatrywałam się dzisiaj falom ludzi wylewających się z trzewii kościoła. Niektórzy (o zgrozo!) nieśli zatęchłe od kurzu palemki. Palemki!

No ale trawniki wszystkie dookoła z kwiatków polnych wykoszone, a nawet jakby nie, to nie wiadomo czy przez psa nie obsikane. Skąd wziąć niezroszonych zasobnością psiego pęcherza kwiatów polnych w mieście typu stolica?

Jakby nie było i niezależnie od tego jaki jest wasz stosunek do religii, to warto rozłożyć na szwedzkim stole zieleninę i przynajmniej raz na sezon zaprosić matkę, siostrę albo koleżankę do wspólnego floryzowania się. Porównać gusta, techniki i talenty. Zrobić coś z niczego.

- Matko, moja boska matko, czy ty byś może nie chciała się zapisać na kurs układania bukietów? - pytam, żeby nie skomentować kąśliwie faktu, iż matka dobrała mi się do słoika z zieloną tasiemką i owijając podstawę bukietu zużyła już jakieś 20 metrów. 

- Mogłabym - odpowiada matka.

Zatem trzeba będzie matkę zapisać, żeby mi tak na chabazie nie narzekała, żeby się oswoiła z floresami nie będącymi różą i ukochała jakoś bardziej. 

Ja w kwestii bukietów jestem kompletną nogą.

Moje bukieciki wyglądają zazwyczaj tak:

I teraz tych niezlicznych menagierów do spraw kontaktu z eko-blogierami uprasza się o stosowne propozycje kursu florystycznego, a nie, żeby mi kupon na grabki proponować, też coś, phi!

W między czasie matka mi cichaczem szmyrgnęła w kompostownik mój ulubiony, podbarwiony bukiecik suszków!

(...) cdn.