Martwa natura popielcowa

Oh, dzisiaj będzie pięknie, musicie mi uwierzyć. Sypnę wam popiołem, śniegiem i srebrem.

Piękne miasto, z betonem skrzącym się przemarzniętymi kroplami deszczu. Z ciężkim, stalowoszarym niebem inkrustowanym gołębiami. Szpakowaci panowie strząsający popiół na asfaltowe koleiny. Foliowe siatki wirujące jak leniwe tornado. Blachy faliste śpiewające z wiatrem.

'Czarodziejko, czy lubisz zatraceńców dusze,
co w beznadziejnej tkwią kałuży?'

(Charles Baudelaire / Kwiaty zła)

Droga P.
Z popiołu się otrząśniesz, obrócisz i powrócisz.

'Śród pustki spopielonej, wyzutej z zieleni,
Gdzie w martwym zapomnieniu gad się jeno pleni.'

(Charles Baudelaire / Kwiaty zła)

'Lub na balkonie, strojnym w przepych drogi mlecznej-

Serce twe było zdrojem, łono ukojeniem!

I mówiliśmy sobie rzeczy, zda się, wieczne (...)' 

(Charles Baudelaire / Kwiaty zła)

Srebrne bebechy czekolad, opakowań na mole i papierosów.

'Jestem ja fajką literata,
I znać to z ciemnej mojej cery -
Niczym murzyńskiej twarz Wenery -
Że mu już służę długie lata.

Gdy go cierpieniem los obdarza,
Dymię ja, niby chałupina,
Co na wieczerzę do komina
Wzywa swojego gospodarza.

Ujmę, omotam jego duszę
Siecią sinawą - ból przygłuszę -
Żarem ust spłoszę czarne roje;

Otoczę wonnym upojeniem,
Myśl ukołyszę urojeniem -
Znękane serce cicho koję.'

(Charles Baudelaire / Kwiaty zła / Fajka)

Czytam zatem sobie obecnie 'Kwiaty zła' Charlesa Boudelaire'a w przekładzie Bohdana Wydżgi (nazwisko od wymówienia którego mój język dostaje depresji: Wydżga ;). I tak se czasem rozmawiamy, nieprawdaż, z przybitym Karolkiem.

Nie to, żebym jakoś specjalnie była zachwycona tą lekturą, no ale znać trzeba. I do pogody pasuje.

I zdjęcia pasują.