Deszczu strugi oraz o popołudniowym mroku

Zupełnie nieoczekiwanie, po zeszłotygodniowych upałach oraz (najwyraźniej) przed upałami tegotygodniowymi, zdarzył się niedzielny incydent pogodowy w postaci gwałtownej burzy z ulewą.

Świat, już południową porą, ogarnął niby-wieczorny mrok. Krople siekły zaciekle, bryzgały kałuże. Jęczały wyginane i szargane wiatrem drzew gałęzie. A jeszcze nie uprzątnięto szkód po ostatniej czerwcowej burzy. Jeszcze walają się oderwane poprzednim incydentem konary z uschłym liściem.

Zaobserwowana deszczowa nerwowość lokomocyjna spowodowała incydent rymotwórczy.

Sieką krople, suną ople.
Deszczu nas smagają baty, obok nas mijają fiaty.
Kropla tańczy nam na nosie, bo nie siedzim my w lanosie.
Mknie dostawczak po kałużach, w nas rośnie wilgotność duża ;)

(jeśli ktoś ma ochotę oraz rozeznaje się w markowej identyfikacji czterokołowej to proszę się nie krępować ;) 

 Wszystko płynie, wszystko spływa, chmura właśnie się obrywa.

Już wyręcznikowana i podsuszona, obserwowałam zza szyby rozciągliwość żółto-czerwonej taśmy autobusowej. 

Lubię wyślizgane asfalty. Wilgotne betony. Mokre Baumy. Jak w lukrze z połyskiem.

No i kałuże. Uwielbiam robić zdjęcia światom odbijającym się w kałużach. I porzuconym siatkom. Oraz studzienkom.

Hej studzienko, przędłaś cienko.
W czasie deszcza cię zakleszcza
nadmiar liścia, kłaka, kleszcza,
kamyk, świstek (fragment wieszcza),
sześć zapałek oraz denko.

 

(Żeby nie wdepnąć za bardzo w melancholijną breję sygnowaną opadem, polecam wesołe rymowanki)

 

A dziś: powietrze rześkie, a w ogrodzie powitało mnie tysiąc słońc, o czym następnym razem.