Chabry i błękity pruskie na Placu Bankowym

Nie różnił się pogodowo ten weekend od poprzednika. W swej wilgotnej siąpliwości i zgaszonym świetle.

Zeszły warszawski weekend był jednak przyozdobiony światowymi atrakcjami. W stolicy odbywały się obrady Nato. O czym bym się stacjonując w mojej autonomicznej Republice Ekolandii nie dowiedziała, gdyby nie muszki-upierdliwuszki, które z głośnym bzyczeniem latały mi nad ogródkiem w tętą i nazad. W pewnym momencie nie szło już wytrzymać tego charkotu śmigieł tnących niewinne areały lokalnego nieboskłonu. Czułam, że zaraz zapadnę na chorobę zwaną helikopter pylori, objawiającą się agresywnym odporem typu złorzeczenie oraz rzucanie piłek i kamieni w górę.

Zatem w zeszłe piątkowe popołudnie wsiadłam na rower i udałam się do nieodległego skrawka leśnych chaszczy poprzecinanych torowiskami, zwanych Olszynką Grochowską. Nad którą to Olszynką było jeszcze więcej helikopterów! Bo wiadomo, że jakby co, to partyzantka i rewolucjoniści zbierają się zawsze w lasach. By knuć. Eh. Zaparkowałam rower pod barierką wielbiącą Legię Miszcza, wlazłam na nasyp i w zapadającym zmierzchu usiadłam sobie na torach. Ale jak tylko odkręciłam termosik z kawą, to oczywiście zaraz pociąg jedzie, po tych torach. No skaranie boskie, nigdzie spokoju!

Potem w sobotę pojechałam do znajomych na Plac Bankowy. No i nie zgadniecie. Tam, rzecz jasna, latało jeszcze więcej helikopteruszek. Aaa!

Ale chmury nad Placem Bankowym były zacne. Nasycone, mięsiste pasma chabrów i błękitu pruskiego, poprzetykane pastelowymi błękitami. Podbarwione różem zachodu wieczorne kumulusy. Stary aparat tego efektu nie odda, trzeba mi wierzyć na słowo.

...

Na balkonowe lewo Błękitny Wieżowiec. 120 metrów refleksyjności, gdyż, jak podaje Wiki: "(poprzednią miedzianą) elewację zastąpiono niebarwioną refleksyjną, która w pogodne dni odbija błękit nieba (stąd obecna nazwa). Była to pierwsza elewacja wykonana ze szkła refleksyjnego typu float w Warszawie"[Wiki]. Jakież to znamienne, że nawet elewacje mogą być refleksyjne, a warszawskie inwestycje deweloperskie już nie. 

A jednak się dwa okienka wyłamały temu floatu.

Na prawo, na ulicy Długiej, Państwowe Muzeum Archeologiczne.

Pamiętajmy, że każda instytucja, urząd lub w ogólności budynek przed którym nie ma parkingu, jest niepoważna.

Poniżej mniej udany kadr, ale zmieścił się ptaszek pikujący w górę.

Zoom na nakamienne P i kwietnik w barwach stosownych.

Wejście do metra, stacja Ratusz Arsen...ał ;).

Patrzeć na niebo kolonizowane od północy nasyconą plamą akwareli.

Patrzeć na straszące w oddali wieżowce, postawione przypadkowo i bez udziału osób obdarzonych zdrowym rozsądkiem architektonicznym oraz elementarnym poczuciem zmysłu estetycznego, o kształtach podeptanych pudełek blaszanych lub też silosów.

 AXA? AVA? AŁA?

Na balkonie mikser kuchenny wycinarka. Wycięłabym te ustrojstwa z  horyzontu krajobrazu, wyrzuciła do śmietnika.

Zalałabym błękitem Turnbulla. Aby nie czuć bólu gdy na to patrzę.

W ten weekend dziwnie mi dzwoni w uszach cisza. Zaprawiona co prawda tradycyjnym szumem przejeżdżających aut. Stada helikopterów odleciały w nieznane rejony. Natowanie ustało.