Historia o tyleż upojna, co krótka: z bloku do ogródka!

czwartek, 8 października 2015

Mgła nadjeziorna

Nie żałuję, że nie udało mi się zrobić zdjęć czerwonego księżyca wrześniowego. Inna sprawa, że w ogóle nie próbowałam. Samo patrzenie, bez technologii, sama wzajemność oka i zjawiska, magia oddziaływania zjawiska na oko, zdaje się czymś cenniejszym niż zachłanne pstrykactwo.
Ale czasem, oczywiście, nie można się powstrzymać.

Mleczna mgła poranka. Słońce za woalem, z wysiłkiem sunące do góry. Cisza zmrożona rosą.



























"Nieznacznie z wilgotnego wykradał się mroku
Świt bez rumieńca, wiodąc dzień bez światła w oku.
Dawno wszedł dzień, a jeszcze ledwie jest widomy.
Mgła wisiała nad ziemią, jak strzecha ze słomy
Nad ubogą Litwina chatką; w stronie wschodu
Widać z bielszego nieco na niebie obwodu,
Że słońce wstało, tędy ma zstąpić na ziemię,
Lecz idzie niewesoło i po drodze drzemie."

(Adam M., Pan T. ;) 


Dedykuję koleżance, która musi się dziś zmierzyć z czyjąś obecnością za woalem.

8 komentarzy:

  1. Zazdroszczę Ci obecności w takim otoczeniu. Kocham takie klimaty!

    OdpowiedzUsuń
  2. Po prostu pięknie.
    PS. No i widzisz. Nie taka hipotermia straszna, jak ją mróz na szybach maluje:) A tak na marginesie. Gdzie, w tym dużym mieście, w Centralnej Polsce, można znaleźć takie miejsca?

    OdpowiedzUsuń
  3. Pięknie!
    Jak fajnie, że świt nas dogania, przynajmniej można go zobaczyć i utrwalić :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Cudne!
    A słońce w ciemnej przegląda się toni...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ale już się przejrzało i coś nowego trza obstrykać ;)

      Usuń
  5. Przepiękne zdjęcia!

    OdpowiedzUsuń