Wizualna kakofonia grządki

Niewątpliwie wolałabym mieć, jako w tych miejskich ogrodach, rośliny pogrupowane gatunkowo. W dużych kępach, w kolorystycznie jednorodnych kupach. Duże raczej z tyłu a małe raczej z przodu, a nie jak w multipleksie, gdzie olbrzym w kapeluszu zasłania całemu kino widowisko, bo nie usiadł w ostatnim rzędzie.

No ale gdzie się coś samo wysiało tam spoczęło i się ukorzeniło. Oprócz bratków, które są w kupie z przodu grządki i przewracają się na długich wiotkich łodygach na wszystkie strony.

Bratki parcieją i ogólnie powoli odchodzą do sezonowej przeszłości. Wypłowiały stokrotki. Niezapominajki uschły lecz się wysiały - rośnie teraz ich następne pokolenie zapełniając grządki uroczym małolistkowym dywanikiem. Na pełną krasę niezawodnych aksamitek muszę jeszcze poczekać.

Surfinia powinna była jednak zawisnąć. Albowiem na grządce zachowuje się nierozłożyście.

Powyżej: kwiat o nazwie kosmos, a poniżej kwiat o nazwie motylek.
(Jak już posadzę więcej kwiatów przyciągających owady to koniecznie chciałabym zwabić motyla o nawie kosmos ;)

Rudbekiom należy się osobny wpis i analiza ich owłosienia ;)

Róż hortensji powoli mnie nudzi, chciałabym mieć kiedyś niebieskie.

Lwie paszcze, mimo niewątpliwego wdzięku w rozchełstanym wyglądzie i siły w nomenklaturze nazewniczej, jakoś mojego serca nie podbiły. Czuję, że w przyszłym roku postawię raczej na budleje.

 Odkąd nie boję się ciąć przywiędłych cynii, mam ich więcej, bo ukwiecają się boczne pędy.

Sukulent (na dole po prawej) jeszcze nie zakwitł na różowo, co niewątpliwie przydaje sensu pozwalaniu mu na tak bezczelne rozrastanie się. W tym roku zastosowałam rozsadę przez podział, innymi słowy wyrwałam mu cały zadek i przesadziłam z tyłu grządki, gdzie nic nie rośnie. Od razu puścił nowe pędy.

Dalsza część w dalszej części sezonu.